
Sinds ik de Opleiding Samenlevenskunst deed, voel ik een (tot nu toe onbekende) aangename rust in mij en vertrouw ik op mijn intuïtie. Ik ervaar het als volgt: altijd voelde ik me een beetje een doler in de-grote-mensen-wereld, had het gevoel dat iedereen bij de geboorte een handleiding meekreeg en ik was vergeten. Hoe ik me moest gedragen, wist ik niet goed. Ik paste allerlei “jasjes” die ik goed bij anderen vond staan. Maar als ik ze droeg, voelde ik me daar toch niet zo prettig bij, of het was alleen maar leuk voor een bepaalde periode. En dan zag ik weer een ander jasje. Deze manier van ontdekken is voorbij! Nu ontwerp ik mijn eigen jas! Van binnenuit is er nu een stem die zich steeds meer durft te laten horen. Daarmee kleur ik mijn eigen stof. En ook al is de jas nog lang niet af, misschien wordt hij dat zelfs wel nooit, ik ben er zo blij mee: hij zit als gegoten.