In mijn begeleidingspraktijk kom ik de volgende gedachte tegen:

“Ja, ik weet dat het systeem stuk is en dat we iets anders moeten gaan vormgeven, ja, ik wil bijdragen aan het vormgeven van deze nieuwe structuren. Maar om dat echt van de grond te krijgen, heb ik de legitimering van het bestaande systeem nodig, de ondersteuning, de financiering, het netwerk!”

Wat wordt hier eigenlijk gezegd?

• het systeem is stuk,
• ik ga iets nieuws bouwen,
• het oude systeem moet mij ondersteunen, zien en gelijk geven,
• anders lukt het niet.

Daarin zit een merkwaardige paradox, die ik herken en heel goed snap. Zelf heb ik ook op gezette tijden last van deze paradox. Het is bijna een natuurlijke reflex, instinctmatig zou ik willen zeggen, om steun te vragen bij het bestaande systeem, die tegelijkertijd stuk is en niet meer werkt. Mag ik het vergelijken met de ontwikkeling van een kind? Een kind dat leert lopen, dat dat spannend vindt, omkijkt en graag goedwillende ouders ontmoet die haar ondersteunen en stimuleren. Ouders weten immers hoe belangrijk het is voor het kind om te leren lopen, de eerste stappen naar zelfstandigheid. Hoe gezegend is een kind dat zulke dragende en stimulerende ouders achter zich weet. Hoe vaak gebeurt het ook dat het kind angstige en overbezorgde ouders heeft, die het kind niet durven te laten gaan, het kan vallen, zich bezeren, armpjes en beentjes breken. Ouders willen graag beschermen, het kind bij zich houden, in vertrouwde en veilige handen.

Waar zijn deze overbezorgde ouders nu eigenlijk bang voor? Wat willen ze ze nu eigenlijk beschermen?

niet meer van buitenaf, maar voortaan van binnenuit

Graag wil ik ons als pioniers vergelijken met dit kind. Wij zoeken naar nieuwe vormen, zetten onze eerste stappen en kijken om naar onze ‘systeemouders’, die ons soms begrijpen en ondersteunen maar als de puntjes bij de paaltjes komen ook vaak (nog?) niet. Zij fluiten ons terug en houden ons in de bestaande en vertrouwde systemen vast. Voor zover wij zelf nog een groot kindsdeel in ons hebben, is deze bedding wellicht legitiem, maar we vernieuwen uiteindelijk niet echt. Uiteindelijk is het aan ons om zelf te bepalen of we groot genoeg zijn om onze stappen te zetten. Geen ouder die dit voor ons kan doen. Pas dan vindt de echte vernieuwing plaats.

De uiterlijke bedding is eindig. Een kind wordt volwassen en gaat op zichzelf staan. Het richt zich op, van binnenuit. Het maakt eigen keuzes. Ook pioniers hebben zich op te richten van binnenuit, eigen keuzes te maken, zich in zichzelf te gronden. Zolang delen in onszelf nog bevestiging zoeken bij het bestaande systeem, zullen we ons ook nog omkeren en compromissen sluiten. Omdat we denken dat we onze systeemouders nodig hebben. We denken dat de legitimering van vernieuwing ons door het oude systeem gegeven moet worden.

de weg van de held

We zullen moeten accepteren dat de samenleving vernieuwen en de economie omvormen een eenzame weg kan zijn die je zelf zal moeten besluiten te gaan. De legitimering daarvoor zit in je eigen ziel. Het is jouw eigen verlangen, dat wat jij weet over de werkelijkheid. Achterom kijken en de ondersteuning buiten je zoeken, is een kinderlijke beweging. Weliswaar begrijpelijk, maar het leidt tot niets. Ja, een stevige burn-out of het langzaam uitdoven van je ziel. Het is dan niet meer de roep van de ziel die je volgt, maar je verlangen naar inbedding in je systeemouders. Leven vanuit je hart, vanuit je ziel vraagt om volwassen worden. Om de weg van de held. Om alleen te durven staan en erop te durven vertrouwen dat je de mensen op je pad zult tegenkomen die aanhaken bij jouw zielsverlangen.

The wisper of my soul. I want to meet yours!

Het bijzondere aan deze tijd is dat ik dit gewoon kan schrijven. Mijn hoofd wordt niet afgehakt, ik kom niet voor de inquisitie. Steeds meer mensen herkennen deze weg. En dus staan steeds meer mensen ook op die vanuit hun hart leven, hun zielsverlangen volgen en een weg gaan van volwassenwording. Van opgewassen zijn tegen de druk van systeemouders die dit eigenlijk niet kunnen toelaten. We staan niet meer alleen. Hoe meer we ons zielsverlangen durven uitspreken en ervoor durven te gaan staan, hoe meer mensen ons zullen kunnen vinden en hierbij aan kunnen sluiten. Dat is het vertrouwen dat ik verkies te hebben.

Van vreemdbepaald naar zelfbepaald

En oh boy, ik zeg niet dat het makkelijk is, leven van binnenuit. Het gaat gepaard met vallen en opstaan. Met omkijken en hunkeren naar bevestiging en (financiële) ondersteuning van het bestaande systeem. Wat mij betreft heeft iedereen haar eigen ontwikkeling te gaan, en dat mag. Ik mag al doende groeien. Waar sta ik op de weg naar verzelfstandiging? Hoe afhankelijk voel ik me van de legitimering van het systeem om te kunnen doen waar mijn hart me toe roept? Alles is goed. Alle angsten mogen er zijn, dat zeg ik geloof ik ongeveer in elk blog. Het is fijn om de angsten als zodanig te herkennen en benoemen. Want dan kan ik al doende mijn ankerpunt verleggen, van systeemouderlegitimering naar zelflegitimering, van ondersteuning zoeken van buitenaf, naar kracht en mijn hart volgen van binnenuit.