Een gesprek met brongenoten.

Wat is de gemeenschap voor brongenoten?

De gemeenschap is er voor iedereen die een training, cursus of opleiding volgt of heeft gevolgd bij Economy Transformers. Het is een manier om in verbinding te zijn met de bron: het vrij gelijk en samenleven, handelen vanuit liefde en vertrouwen, van binnen naar buiten leven en het werken en verdiepen op de zes sleutels. De gemeenschap biedt een basis om je verder te ontwikkelen en samen te werken. Er ontstaat fysiek en digitaal ontmoeting en brongenoten geven elkaar inzicht op elkaars capaciteiten en behoeftes. Hier vind je aansluiting met gelijkgestemden binnen het rechtsboven kwadrant. Om vervolgens weer uit te waaieren door de hele samenleving en het initiatief en/of de onderneming tot uiting te brengen. Sinds mei 2023 is er een maandelijkse fysieke bijeenkomst In levende Lijve. Het enige wat vastligt bij deze bijeenkomsten is een gezamenlijke check-in aan het begin en een check-uit als afsluiting. Tussen dat in- en uitchecken voegen we met elkaar de inhoud toe door bijvoorbeeld een vraag of casus te behandelen, bronwerk en sleutelwerk te doen en in dialoog of in stilte samen te zijn. Ik nodig je als nieuwsbrieflezer uit om kennis te maken met dat gesprek en de brongenoten.

Een gesprek tussen mij (P) en Jacqueline (J). Jacqueline deed het eerste jaar van de  Leergang Samenlevingskunst van Economy Transformers. Met haar bespreek ik de sleutels uit de vrij-driehoek: Ik ben, Waarde en Eigendom.

We checken-in en beginnen ons gesprek:

J: Na de zomer begin ik aan het tweede jaar Samelevenskunst en deze zomer heb ik een ‘deep dive’ met mezelf gedaan. Ik maak eigenlijk altijd een ‘deep dive’ met mijzelf. Maar deze keer specifiek door een individueel brondocument van mij als mens en mijn leven te maken, of beter gezegd zich te laten ontvouwen.

P: Mooi, maar ook heel intens om een dergelijk proces met jezelf aan te gaan.

J: Waarom ik me met Economy Transformers wilde verbinden is omdat ik op het gebied van zelf- en spirituele ontwikkeling al heel veel heb gedaan en veel bronnen daarvoor heb en gebruik. Ik had een verlangen me te verbinden met het praktische proces. Dat besef is zich steeds meer gaan verdiepen. Het individuele brondocument heeft mij doen inzien dat elke sleutel zo veel overlevingsmechanismes in zich heeft. Onbewust, collectief en dus ook in mij. Het kan dus eigenlijk niet anders dan dat elk aspect van het leven hierin meegenomen wordt.

P: Ervaar jij de zes sleutels als voldoende? Ben je nog iets tegengekomen wat ontbreekt? Mis je nog iets? Is het volledig?

J: Met het aangaan van de relatie met de zes sleutels vind ik zoveel verdieping en kaders, dus daar heb ik nu niets op aan te merken of aan toe te voegen. Aan de sleutel ‘Ik ben’ kan ik nog geen rol verbinden, zoals mijn beroep bijvoorbeeld. Misschien wel vrouw of dochter of zo. Maar mijn perceptie van de ‘Ik ben’ gaat vele malen dieper dan dat die te vangen is in een rol of positie.

P: Het is heel herkenbaar dat het jezelf een specifieke rol toebedelen zoals bijvoorbeeld bakker, tuinder of acteur niet geheel de lading dekt van je ‘Ik ben’. Er is een diepere laag, een diepere IK. Ik was blij met het moment dat ik de rol samenlevenskunstenaar kon en durfde te noemen als ik mezelf voorstelde. Die rol dekt al veel meer de lading. Herken jij op de ‘Ik ben’ sleutel wel je eigen impuls?

J: Ik heb op de ‘Ik ben’ nog wel een groot afweermechanisme, dus ik kan niet direct zeggen dat ik mijn eigen impuls herken. De grote pijn die op de ‘Ik ben’ ligt, is de dualiteit zelf. De impuls is vanuit daar dat alles weer mag terugvallen in de eenheid. Hoe verhoudt zich dat naar stukken die daar nog niet zijn, hoe verhoudt zich dat naar wat er in de dualiteit nodig is en gemanifesteerd mag, wil en kan worden? De zes sleutels zijn daarom voor mij handig om de liefde wel aan het werk te laten gaan.

P: De zes sleutels kun je er steeds weer bij pakken om je leven, je onderneming of je initiatief te toetsen. Welke gevoel komt bij jou boven bij andere sleutels. De sleutel Waarde (Ik kan) bijvoorbeeld?

J: De sleutel Waarde vertegenwoordigt Ik kan?

P: Ja en de sleutel Eigendom vertegenwoordigt Ik wil / Ik heb.

J: Ik kan niet wachten tot het volgende jaar van de Leergang en dat we hiermee aan het werk gaan. Ik vind het leuk dat je met Waarde komt, want dat is wel een beetje mijn sleutel. Mijn valkuil is dat ik me snel bij mij eigen waarde vandaan laat denken door mijzelf. En iets ga doen of zijn wat van buiten of extern bepaald is. Het gaat eigenlijk om binnenwaarde in relatie tot ‘Ik ben’. De ‘Ik kan’. Ik kan heel veel. Maar ik kan mij dus heel goed uitlenen aan iets wat niet vanuit de ‘Ik ben’ komt.

P: Je laat je dus misleiden door de omstandigheden om je heen? En dat haalt je weg bij de essentie van jouw ‘Ik kan’. Dat is voor mij ook herkenbaar. Daarom vind ik de sleutel Waarde belangrijk, daar zit de essentie van wat je eigen capaciteiten zijn en het bewust worden van die capaciteiten. Dat is een worsteling en spannend.

J: Dat vond ik mooi tijdens onze ‘In levende lijve’ bijeenkomst. Dat ik erop gewezen werd dat iets van waarde is als ik er blij van wordt en er plezier aan beleef. Dan is het een directe uiting van die diepere IK.

P: Ik heb het gevoel dat je nog niet de balans heb gevonden van het bewust zijn van je waarde en het je niet teveel laten beïnvloeden door je omgeving. Wat zou je daar voor nodig hebben?

J: Dit is waar ik nu veel mee bezig ben. Ik ga een terrein bewandelen waar ik nog nooit geweest ben. Ik weet daardoor niet zo goed wat nodig is. Maar ik herken wel de bronnen die daarvoor nodig zijn. Met hulp van anderen die ik vertrouw. Er is veel hulp, maar tegelijkertijd zijn mijn idealen aan het veranderen en beginnen nieuwe vorm te krijgen. Niet zo heel veel mensen kunnen dat ondersteunen. Mensen die dezelfde taal spreken zoals we tijdens de bijeenkomst constateerden. Daardoor kom je snel verder. Het begint mij op te vallen dat heel veel mensen, als het gaat om hervorming over hoe wij nu leven, hele goede bedoeling hebben maar vaak saaie en bestaande paden kiezen. Uit onkunde. En ik net zo goed. Mensen zeggen vaak: ja maar het is nu eenmaal zo. Dat klopt, maar dat ‘het’ hebben wij als mensen met elkaar bedacht. Dus kunnen we het ook weer anders gaan bedenken en doen.

P: Ik herken hierin het elastiek wat ons verbindt met het linksonder kwadrant en mij en ons allemaal steeds neigt terug te trekken. En daarmee kun je in het oude systeem blijven hangen, teveel rekenschap te houden met wat was. Vrij, gelijk en samenleven is niet altijd eenvoudig.

J: Of mensen die zich heel erg gaan afzetten tegen dat systeem, ikzelf geloof niet in die eer agressieve vorm van veranderen. Ik vind het onpraktisch. Laatst hoorde ik iemand zeggen: we moeten allemaal een achtertuintje hebben om onze eigen eten te verbouwen. Inmiddels zie ik in dat dat niet de oplossing is. Het is niet realistisch.

P: Ikzelf probeer mensen uit te nodigen goed voorouderschap toe te passen. Door bij alles wat je doet en/of bedenkt de gevolgen in te leren zien voor de komende 7 generaties. En daarop te handelen.

J: Ja, die oefening bevrijdt mij.

P: Ik vond het leuk idee om met jou de eerste 3 sleutels van de vrij-driehoek aan te raken. ‘Ik ben’ en ‘Waarde’ hebben we aangeraakt. Maar we hebben nog de sleutel Eigendom te bespreken. De ‘Ik wil’ / ‘Ik heb’ sleutel, hoe beleef jij die.

J: Vanuit mijn minderwaardigheidsgevoel en de manier waarop dat bevestigd is, gevoelsmatig, is het niet bij mij opgekomen dat ik iets mag willen. Daar ben ik bij vandaan gebleven. Vanuit de gedachte eigendom te hebben over mijn ideeën en taken klopt het. Dichter bij mezelf is daar voor mij nog een heel terrein te ontginnen. Maar er begint iets te komen, ik wil mijn kunstenaarschap uit gaan spelen. Ik ben ermee geboren en voor opgeleid dus ik wil het uitspelen.

P: Ik voel dat je dat te doen hebt. Dan komt de waarde ook terug en ga je richting ‘Ik wil’ en ‘Ik heb’. Je hebt een behoefte en een talent om dit te doen.

J: Ik heb een behoefte om dit te doen, dat had ik me nog niet beseft. Dat ik een talent had dat wist ik wel.

P: Veel kunstenaars zijn creatief vanuit een behoefte. Ze worden ongelukkig als ze die behoefte niet kunnen uitten.

J: Zo neem ik meer bezit van mijn kunstenaarschap, door mijn behoefte te uitten. Als mensen mij, tot nu toe, de vraag stelden waarom ik naar de kunstacademie ben gegaan was mijn antwoord: ik kon niks anders. Dat is waar, maar niet helemaal waar. Dan is dit een behoefte.

P: Dat zit in je hele wezen.

J: Dat klopt. Met een minderwaardigheidscomplex waarmee ik heb gekozen om dit leven te leven is het makkelijk om dat te ontkennen. Want het gaat over mij. Maar je kan het eigenlijk niet uitzetten. Ik zie veel mensen dat wel doen om mij heen. Zij doen iets in het leven wat niet hun behoefte verzadigt, dat is wat de huidige samenleving van ons verwacht. Ik kan dat niet.

P: Er zijn ook heel veel kunstenaars die er voor hebben gekozen op een andere manier hun creatieve behoefte te vervullen. Naast hun huidige werkzaamheden neemt die creatieve behoefte nog steeds een belangrijke rol in maar de inkomsten om te kunnen voorzien in andere behoeften is ook belangrijk. En tegelijkertijd zou het leven geen waarde hebben als de creatieve behoefte niet zou worden bevredigd.

J: Door mijn antwoord op de vraag van mensen waarom ik de kunstacademie koos, ik kon niks anders, daarmee maak ik het talent kleiner. Terwijl de reden om de kunstacademie te doen juist om mijn talent draaide.

P: Om kunstenaarschap te kiezen is moed nodig.

J: Wat ik uit dit gesprek haal. Dan voelt het kunstenaarschap als een gok. Er moet tenslotte ook brood op mijn plank komen. Er is wel het begin. Het zet wel alles weer op de juiste plek. Het werkt gezondmakend om het kunstenaarschap zo serieus te nemen als het is.

We checken uit.

Pieter Hessel.

Gemeenschapshoeder en samenlevenskunstenaar