Eén van de wetmatigheden van onze Aarde is opbouw en afbraak, de leven-dood-leven cyclus. Overal om je heen zie je de processen van geboorte en sterfte en daarmee wordt er steeds opnieuw ruimte voor iets nieuws gecreëerd.
Niets op deze planeet heeft het eeuwige leven en alles zal uiteindelijk ruimte maken voor iets nieuws.
Als we loslaten als mens en sterven geven we ook iets door aan onze leefomgeving. Door jouw sterven kijkt je omgeving terug op het leven dat jij geleefd heb. Ze denken na over hun rol in jouw leven en nemen die ervaringen mee in hun eigen leven. We geven natuurlijk ons hele leven dingen door aan elkaar. We delen onze gedachte en onze inzichten een leven lang. Maar bij het sterven staan we echt stil bij het geleefde leven, de mens en wat dit mens voor ons heeft betekent. En daarmee geven we iets door waardoor een ander leven net iets anders zal verlopen, en in die vorm leven we voort. Langzaam ontwikkelen zich zo nieuwe en aangepaste soorten van samenleven.
Ik ben mij bewust dat mijn leven als individu eindig is en het leven van het collectief voor eeuwig is. Dus verdwijn ik niet.
We komen vroeg of laat allemaal in aanraking met mensen in onze omgeving die het leven zullen moeten loslaten. Dat afscheid kan abrupt gebeuren of is een langduriger proces. En soms worden we zelf met de neus op onze sterfelijkheid gewezen.
Mijn vriend Herbert had een hartaandoening en kwam daar achter toen hij een herkeuring moest doen voor zijn werk in Papoea-Nieuw- Guinea. Hij werd gered door een operatie en kreeg een titanium hartklep. Dat hij de operatie heeft overleefd was een klein wonder omdat hij ook hemofilie patiënt was. Hij was dankbaar dat hem een verlenging van het leven werd aangeboden. Hij leerde mij veel meer van het kleine te genieten en leven met de dag en wat je gegeven is. Twintig jaar na zijn bijna dood ervaring stierf hij, het was zijn moment om ruimte te maken voor iets nieuws. Ik herdenk hem in het herbeleven van de gesprekken over het leven die we voerden. De gesprekken en zijn leefomstandigheden hielpen mij om te gaan werken aan een mens- en Aardewaardige samenleving.
Zelf had ik in april 2019 een inzicht van hoe eindig het leven kan zijn. Ik kreeg midden in de nacht helse pijnen in mijn borststreek. Ik dacht dit is mijn hart die ermee gaat stoppen. De pijn werd zo erg dat ik niet meer om hulp kon roepen, alles werd en voelde als een fluistering en mijn leven begon aan mij voorbij te flitsen. Ik begon mijn leven te overzien. Had ik gedaan wat ik wilde doen? Ik beruste in de conclusie dat ik een mooi en divers leven had geleid.
Een kalmte daalde over mij neer, het was goed zo.
Enige tijd later kwam ik weer bij in de ambulance waar ik na een flinke dosis morfine niets meer van de pijn voelde. In het ziekenhuis werd een galsteen die de toegang tot de alvleesklier blokkeerde weggehaald en na twee weken zat ik weer thuis om verder op te knappen. Ik kwam in een soort rouwproces van het niet doodgaan. Ik had tenslotte losgelaten, ik had mijn leven aan me voorbij zien schieten, ik had besloten dat het goed was, ik had er vrede mee. Ik werd boos op mijzelf en mijn omgeving, ik was verdrietig en vroeg me af wat nu?
Als je eenmaal je dood aanvaard hebt wat doe je dan als het niet doorgaat?
Door al onze activiteiten in het volle, of voor sommige overvolle, leven vergeten we tijd te maken om te mijmeren over de vraag: Hoe wil ik terug kijken op mijn leven op het moment van mijn sterven? Ik doe een poging: Voor mij is het leven een zoektocht naar welzijn, zingeving en verbinding voor mijzelf en mijn omgeving. Dat doe ik door te werken aan, en me bewust te worden van, wie ik in essentie ben en wil zijn. Dat is een levenslange tocht en leerweg en zorgt later hopelijk voor een succesvolle compostering van al mijn daden in het leven na mij. Als ik kan terugkijken op een leven waarin ik dit heb nagestreefd ben ik tevreden.
Ik ben verder gegaan waar ik gebleven was, maar dit keer ben ik me bewuster van het moment. Daardoor beleef ik nu alles intenser, durf ik verder te gaan, ben ik eerlijker naar mijzelf en mijn omgeving en weet ik dat het leven niet over winnen en/of verliezen gaat. Ik weet dat ik van binnen naar buiten wil leven. Leven hoe je de ander adviseert te leven, in liefde en vertrouwen. Elkaar de ruimte gevend om te kunnen vallen en weer op te staan.
Als ‘De dolende Deelgenoot’ schrijf ik met enige regelmaat op deze website. Over onderwerpen en observaties die mij opvallen op mijn reis door de samenleving.Voor mij geldt dat niet iedereen die doolt of dwaalt de weg kwijt is. Dolen en dwalen is voor mij een manier om niet voor de hand liggende mensen te ontmoeten en te begrijpen. Zo kwam ik al dolend en dwalend in 2019, op zoek naar andere manieren van samenwerken, bij de training Deelgenootschap terecht.
Pieter Hessel.