Elk jaar begin mei sta ik stil bij mijn vader. Niet omdat dat zijn geboortedag was maar omdat hij nu 80 jaar gelden als jongvolwassene van 22 jaar de grootste verschrikkingen van zijn leven heeft moeten doorstaan. Als dienstplichtig militair was hij gestationeerd rond de Grebbeberg, . De plek waar tussen 11 en 13 mei 1940 ruim 400 Nederlandse militairen sneuvelden in een onmogelijke strijd tegen een veel beter georganiseerde, grote en sterke tegenstander. 

Mijn vader was, wat hij later in zijn leven omschreef een wereldchristen. Gij zult niet doden, was voor hem een belangrijk gebod. Uiteindelijk werd hij genoodzaakt te kiezen, zijn leven en dat van anderen voor het leven van die jongvolwassene van het andere kamp. 

Ik ken mijn vader als iemand die dat iedere dag met zich meedroeg, hij moest leven met dat besluit. Het beheerste niet zijn hele leven, later in zijn leven vond hij nog de liefde waar ik dan weer uit voort ben gekomen. Ik herinner mij dat hij niet graag sprak over de tijd. Soms kwam er wel wat los, vaak rond mei en dan maakte hij zich druk en boos. Hij was dan boos op de legerleiders en officieren die verdwenen of niet bereikbaar waren in het heetst van de strijd, boos op de mensen die zich als (verzets)helden lieten onthalen na de oorlog. Voor hem waren er geen winnaars. 

Met ons als kinderen sprak hij nooit over zijn oorlogstijd. Ik weet nog dat ik een jaar of acht was en in een metalen doosje in de kast van mijn vader een set medailles vond. Geobsedeerd door de ervaring van krijgen van een medaille voor de Avondvierdaagse nam ik de medailles de volgende dag stiekem mee naar school. Ik liet ze trots zien aan de hele klas zonder mij bewust te zijn van de betekenis van deze eremetalen en de herinneringen die zij bij mijn vader naar boven zouden brengen. Mijn lerares begreep dat wel en belde mijn ouders hierover. Thuis gekomen kreeg ik straf zonder uitleg, ik snapte niet dat mijn vader niet trots was op zijn medailles. Uiteindelijk vergat ik het voorval totdat ik tijdens mijn middelbare school jaren een werkstuk over de Tweede Wereldoorlog ging maken. Mijn vader vertelde in het algemeen over de oorlogstijd maar over de echte gruwelen heeft hij echter nooit verteld en dat heb ik gerespecteerd. 

Nu leven jij en ik op een moment dat er meer en meer oorlogstaal gesproken wordt. Er worden over de wereld jongvolwassenen opgeofferd voor de idealen van vaak oude mannen die door geld, macht en ego aangetast zijn. Als ik een goed voorouder wil zijn kan ik niet anders dan mijn verwarring overwinnen. Ik vraag mij af welk mens het recht heeft jonge mensen tot een oorlog op te roepen? Wie heeft verzonnen dat je dit zonder gevolgen mag doen? Dat je kan leven met de wetenschap dat je iedereen die het front overleeft met een levenslang trauma opzadelt? Dat je als politicus of secretaris-generaal miljarden eist om nog betere bommen en onbemande drones  te maken die vervolgens nog meer jonge mensen tegelijk kunnen doden? Dat je je als ouder erbij neerlegt als je kind zich heeft laten strikken voor de eer van heldenmoed voor volk en vaderland?

Ik begrijp het niet.

Wat hebben we gedaan in de afgelopen 80 jaar?

Waren we enkel bezig om ons eigen hachje veilig te stellen in de vorm van huis en pensioen? 

Als ik niets leer van het verleden kan ik mij dan als goede voorouder ontwikkelen?

Ik wil je uitnodigen om vrij, gelijk en samen te gaan handelen en te gaan leven vanuit liefde en vertrouwen. Doe mee om van binnen naar buiten te leven: dus wat ik wil dat mij niet overkomt, dat mag de ander ook niet overkomen. Om net als ik te werken aan je zelfbewustzijn. Jezelf leren kennen zonder egoïsme met precies genoeg IK. 

En alles van waarde belangeloos te delen. Dus denk eens na over wat genoeg is? Wat heb jij nodig aan dak boven je hoofd, voeding, liefde, zingeving en verbinding?

Zullen we morgen beginnen? 

Met een klein stapje, iedere dag weer, op weg naar een mens- en Aardewaardige samenleving.

Wees een goede voorouder.

Pieter Hessel / samenlevenskunstenaar